Telewizor KWN-49

Ten telewizor, wbrew obiegowej opinii nie był pierwszym odbiornikiem telewizyjnym, wyprodukowanym w Związku Radzieckim. Można jednak śmiało powiedzieć, że był to odbiornik produkowany na skalę masową, który spopularyzował telewizję w ZSRR, był jakby telewizyjnym odpowiednikiem niemieckiej szczekaczki Goebbelsa. Produkowany był w różnych wersjach od 1949 do 1967 r., a więc przez 18 lat.
Nazwa telewizora KWN 49 pochodzi od nazwisk jego konstruktorów: Kenigsona, Warszawskiego, Nikołajewskiego i roku jego powstania (1949). Był to jeden z pierwszych na świecie telewizorów, przeznaczony do odbioru w standardzie 625 linii 50 Hz , przyjęty przez Związek Radziecki w 1945 roku. Historycznie rzecz ujmując, w 1944 roku w Związku Radzieckim rozpoczął się rozwój standardowej telewizji czarno -białej do odbioru w systemie 625 linii . 4 listopada 1948 w Moskwie telewizyjne centrum na Szabolkowie rozpoczęło regularne transmisje telewizyjne w standardzie obrazu 625 linii , który później stał się ogólnoeuropejski. Opracowanie pierwszych telewizorów do odbioru w standardzie 625 linii przeprowadzono w VNIIT ( miasto Leningrad ) i było koordynowane przez M.N. Towbina, W.A. Klibsona i głównego inżyniera Instytutu A.W. Dubinina . W latach 1946-1948 grupa inżynierów: W.K. Kenigsona , N.M. Warszawskiego i I.A. Nikołajewskiego , z aktywnym udziałem A.W. Dubinina skonstruowała telewizor" T-1 ", który stał się potem sławny pod wspomnianym już skrótem " KWN ".
Telewizor został gruntownie przetestowany i zatwierdzony do produkcji masowej przez Międzyresortową Komisję kierowaną przez głównego inżyniera stacji telewizyjnych w Moskwie S.W. Nowakowskiego . W 1949 roku jego masową produkcję zaczęły aleksandrowskie zakłady radiowe ?R?, w mieście Aleksandrow, obwód Włodzimierski, pod kierownictwem dyrektora zakładu M.M. Żulewa . Następnie, produkcję tego typu telewizora zorganizowano również w Baku, w Woroneżu w fabryce „Elektrosygnał” ,w Kijowie w zakładach " Majak " , w Leningradzie w fabryce "Rosja" , w Leningradzkim Instytucie Telewizji, w zakładach radiowych w Moskwie, w Nowogorodzie w fabryce " Quantum " i innych przedsiębiorstwach . Część pierwszych odbiorników mogła pracować w dwóch standardach telewizyjnych: nowym, 625 liniowym i starym , "Niemieckim" 441 liniowym używanym w stacji telewizyjnej Leningrad aż do maja 1951 roku.

Telewizor może pracować w trzech kanałach telewizyjnych: o częstotliwości nośnej sygnału wizyjnego 49,75 MHz, 59,25 MHz i 77,25 MHz. Typ odbiornika - jednokanałowy ( bez oddzielnego kanału dla dźwięku) pozwolił na uproszczenie telewizora, w którym użyto w sumie 16 lamp elektronowych. W stopniach wielkiej częstotliwości pracują pentody - 6 lamp 6AC7 ( 6Ż4 ) i 6AG7 ( 6P9 ) w stopniu końcowym wzmacniacza wizji. Do odbioru dźwięku 6SJ7 ( 6Ż8 ) - detektor , podwójne triody 6N7( 6N7S ) i tetrody 6V6 ( 6P6S ) - w przedwzmacniaczu i wzmacniaczu mocy. Znamionowa moc wyjściowa wzmacniacza fonii wynosi 1 W. W układzie odchylania pracują 3 lampy - podwójne triody - 6N8M ( 6N8S ). W stopniu końcowym odchylania poziomego pracuje tetroda nadawcza G - 807. Dioda wysokiego napięcia 1C1 ( 1C1S ) służy do prostowania wysokiego napięcia dla anody kineskopu. W prostowniku sieciowym zastosowano lampę 5U4G ( 5C3S ) . Użyto kineskopu LC- 715a ( nowe oznaczenie 18ŁK1B ) z okrągłym ekranem o średnicy 180 mm bez pułapki jonowej. Skupianie i odchylanie wiązki elektronów było magnetyczne . W późniejszych wersjach używano kineskopów 18ŁK5B. Rozmiar obrazu na ekranie kineskopu wynosi 140 × 105 mm, przy rozdzielczości 400 linii w poziomie w centrum ekranu. Aby zwiększyć rozmiar obrazu używano powiększające soczewki szklane lub plastikowe napełnione wodą destylowaną lub gliceryną . Pobór mocy z sieci ( 110 , 127 , 220 V, 50 Hz ) wynosił dla odbiorników " KWN - 49 - A" i " KWN - 49 - B" - 216 watów , a dla " KWN - 49 - 4 " - 200 watów . Wymiary telewizora to 380 × 490 × 400 mm, zaś waga - 29 kg. W procesie produkcji telewizor był ulepszany. Większość z tych ulepszeń polegała na rozbudowie układu elektrycznego i wymianie lamp. Z zewnątrz odbiornika zmiany są niedostrzegalne.

Wykaz głównych odmian telewizorów produkowanych w różnych latach :


KWN -49- 1" - 1948/50
KWN -49- A" - 1950/52
KWN -49- B" - 1952/55
KWN -49- 4" - 1953/58
KWN -49- M " - 1954/55
KWN -49- 4 (A ) " 1. wersja - 1955/59
KWN -49- 4 (A ) " 2. wersja - 1959/60

W 1962 roku produkcję " KWN -49 " w AR3 przerwano, a zakład rozpoczął produkcję zunifikowanego typu telewizora "Record". Inne firmy w dalszym ciągu produkowały KWN do 1967 roku. W sumie wyprodukowano 2,5 mln odbiorników KWN w różnych wersjach. Telewizor " KWN -49 " był bardzo popularny wśród publiczności i można go słusznie nazwać ludowym odbiornikiem telewizyjnym . Połowa odbiorników wymagała naprawy w okresie gwarancji. W związku z tym, powszechny skrót " KWN ", przekręcano na " kupiłem -włączyłem- nie działa " Jedną z głównych wad telewizora była ponoć słaba jakość dźwięku. Technicznie odbiornik jest stosunkowo prosty. Nie przewidziano przemiany częstotliwości-jest to odbiornik o bezpośrednim wzmocnieniu. Kineskop o małej średnicy nie zapewniał zbyt komfortowych warunków oglądania. W Polsce odbiornik ten był bardzo rzadki, toteż zachowały się u nas bardzo nieliczne egzemplarze. Należy sądzić, że ten telewizor był sprowadzany indywidualnie przez tych, którzy mieli możliwość jeżdżenia w delegacje do ZSRR. Ponieważ jednak telewizja w Polsce zaczęła się w latach 50., przeto w tym czasie większą popularność zdobyły inne, bardziej rozwinięte technologicznie marki telewizzorów, jak np. Leningrad, sprowadzony w liczbie kilkudziesięciu sztuk dla dygnitarzy i instytucji, Tiemp 3 czy Rubin 102. Egzemplarz pokazany na zdjęciu przyjechał do mnie z Moskwy w sierpniu 2016 r., dzięki uprzejmości moich rosyjskich przyjaciół. Jest to egzemplarz KWN 49-4 z 1954 r. Stan zachowania tego egzemplarza należy ocenić jako bardzo dobry. Zarówno skrzynka jak i chassis nie było zniszczone przez korozję, co świadczy o tym, że telewizor był przechowywany w suchym miejscu. Brak było paru gałek i kapturka osłony cokołu kineskopu. Nieliczne były usterki układu elektrycznego: sparciały kabel sieciowy bez wtyczki, odlutowane doprowadzenie cewki głośnika, wyschnięty kondensator elektrolityczny, zimne lutowanie w cokole kineskopu i jedno zwarcie,wykonane kiedyś celowo przez nieumiejętnego serwisanta. Usunięcie tych wszystkich problemów nie zajęło więcej czasu niż godzinę i telewizor działa niemal jak w początkach swego przeszło 60 letniego żywota. Kineskop z 1954 r. jest w dobrym stanie, choć jeśli się dobrze przyjrzeć widoczna jest na ekranie plama jonowa.


Powrót do strony głównej

Powrót do strony TV Retro