Był to zapewne pierwszy lub jeden z pierwszych próbnych widikonów naszej produkcji. Informacje o widikonie PWF-3 znalazłem w zeszycie: "Prace Przemysłowego Instytutu Elektroniki" nr1/1960r. W artykule autorstwa Aleksandra Fryszmana i Ewy Zarzyckiej (Samodzielna Pracownia Widikonów i Fotopowielaczy) są opisane niektóre aspekty konstrukcji widikonów, zwłaszcza dotyczące wykonania płytki sygnałowej. Widikon PWF-3 jest w tej pracy porównywany z widikonami produkcji angielskiej typu 6326 i 6198. Pozwala to domniemywać, że widikon PWF-3 powstawał jako przyrząd, będący zamiennikiem widikonów 6326 i 6198. Autorzy nie podają bezwzględnych parametrów widikonu PWF3, toteż poniżej zamieszczę tylko kilka informacji:
-autorzy wyróżniają widikony PWF-3A, PWF-3B i PWF-3C.
Trudno jednak odgadnąć, czy były to 3 egzemplarze wykonanych widikonów, czy też 3 podgrupy.
-widikony miały płytkę światłoczułą wykonaną z siarczku antymonu.
-przy oświetleniu planszy testowej światłem o natężeniu 1000 luksów i przysłonie 1:2 widikony PWF-3 wykazywały się stosunkiem sygnału do szumu równym około 40dB (39,9 dB PWF-3A, 39,2dB dla PWF-3B i 41,5dB dla PWF-3C) i zdolnością rozdzielczą 450 linii (500 dla PWF-3C).
-ilość gradacji szarości równa była 7
-przy napięciu płytki sygnałowej równym 32V i oświetleniu płytki 100 luksów prąd sygnału wynosił od 0,09 mikroampera (PWM-3C) do 0,16 mikroampera (PWF-3A).
-Minimalne wymagane oświetlenie testu (rozdzielczość 100 linii) 3 luksy (PWF-3B) do 7 luksów (PWF-3A) przy napięciu płytki 32 (PWF-3B) do 55V (PWF-3A).